Ziekte is een prachtige leermeester

In deze blog deel ik mijn inzichten na het oplopen van een hersenschudding, waar ik tot op de dag van vandaag nog last van heb. Dit voelt best een beetje oncomfortabel omdat het zo persoonlijk is, maar volgens Brené Brown ligt er kracht in kwetsbaarheid en daarom doe ik het toch :-)

Ik hoop dat ik met deze blog mensen mag inspireren en inzicht mag geven in hoe het is als je leven ineens zo met een letterlijke klap stilstaat. In februari 2022 heb ik mijn nieuwsbrieflezers om hulp gevraagd voor tips bij een hersenschudding en heb ik honderden e-mails ontvangen. Sindsdien heb ik geen update meer gegeven, dus ook daarom schrijf ik deze blog. 

Bijna precies 1 jaar geleden, 24 november 2021, heb ik een ongeluk gehad. Ik kreeg een slagboom op mijn hoofd. Ik liep 's avonds op een parkeerplaats en het was donker, en voordat ik het wist, landde er een slagboom op mijn hoofd. Wat volgde, waren diepe inzichten. Al maanden voor de klap liep ik tegen bepaalde uitdagingen aan. Ik had een overvolle agenda, was met veel tegelijkertijd bezig, en merkte de tijdsdruk. Ik voelde mij alsof ik in een snel rijdende trein zat, die steeds maar verder en verder en verder en sneller en sneller en sneller reed. Ik had behoefte om even stil te staan en na te denken, en te genieten van het 'uitzicht’ waar ik op dat moment stond in mijn leven. Maar mijn drukke agenda zorgde ervoor dat ik het gevoel had dat ik dit niet kon. Herken jij dit? In de westerse wereld komt dit veel voor. Ik weet nog dat ik een paar dagen voor het ongeluk bij mezelf dacht: “hoe krijg ik meer tijd vrij?”

Hoe ironisch is het dan ook dat ik vervolgens een slagboom op mijn hoofd kreeg? Een slagboom staat voor: tot hier en niet verder. Het kan bijna niet symbolischer. Een “spirituele wake-upcall”. Dat noemde een therapeut van mij deze ervaring. En dat resoneerde heel erg. Want ik bleef maar doorgaan en nam zelfs na de klap niet de tijd om even tot stilstand te komen. Na het ongeluk bleef ik nog tweeënhalve week doorwerken. Weliswaar niet op volledige snelheid, maar ik wou zo min mogelijk mijn teamleden en geliefde volgers en cliënten belasten met stilstand. Ik wou doorgaan. Maar op een gegeven moment werden de symptomen van de hersenschudding (vooral hevige hoofdpijn en overgevoelig voor licht, geluid en prikkels) erger en erger en toen realiseerde ik me dat ik echt op de stopknop moest drukken.

Soms is er een klap voor nodig om je tot stilstand te brengen, waardoor je vervolgens de balans kan opmaken, andere keuzes kan maken, en kan groeien. Vrijwel ieder mens ervaart ooit in zijn of haar leven ook dit soort klappen, al dan niet letterlijk. Deze klappen zijn niet altijd leuk. Sterker nog, er kan zelfs een element van lijden in zitten als je leven even zo op zijn kop staat. Maar soms zit er iets moois in lijden. Want lijden zorgt ervoor dat je je weer klein voelt: dat je ego met de neus op de feiten wordt gedrukt, omdat je je realiseert hoe kwetsbaar het leven en jij eigenlijk zijn. Hoe mooi elke seconde is dat je inademt. Hoe bijzonder het is om op een blauwe knikker te leven in het midden van een oneindig universum. Hoe mooi het is om überhaupt te voelen, of het nu liefde is of pijn.  

Sinds de klap ben ik veel bezig geweest met fysieke, mentale, emotionele, energetische en spirituele opschoning. Mijn hersenschudding zorgde er namelijk voor dat ik niet veel afleiding van buitenaf kon hebben. Niet werken, lezen, tv kijken, audioberichten of podcasts luisteren, niet winkelen, niet lang wandelen, met vrienden afspreken of andere vormen van afleiding. Hierdoor moest ik wel met mezelf gaan zitten en diep in de krochten van mijn geest (de mind) kijken. Ook realiseerde ik me dat er een verschuiving nodig was van het denken naar het voelen. Van doen naar zijn. Wij zijn namelijk ‘human beings’, maar in de realiteit zijn de meeste mensen ‘human doings’. Ik zat altijd erg in mijn hoofd, en door de klap ben ik gedwongen geweest om meer te zakken in mijn lichaam en veel te ‘zijn’. Door dat vele 'zijn' en door dat vele voelen in plaats van denken merkte ik op dat ik een steeds sterkere intuïtie kreeg. Ook is mijn creativiteit meer aangeslingerd en ben ik poëzie gaan schrijven over diepe onderwerpen als bewustzijn, zelfontwikkeling, persoonlijke kracht, heling en liefde.

Daarnaast heb ik ook veel nagedacht over kwetsbaarheid. Wij mensen zijn kwetsbaar, alleen denken we vaak dat we onsterfelijk zijn. En hoewel onze zielen wellicht onsterfelijk zijn, zijn onze lichamen dat zeker niet. De kwetsbaarheid van ons bestaan is een realisatie die we veel meer hebben als ons iets overkomt. Is er iets dat je nederiger maakt dan ervaren hoe het is als je lichaam even stop zegt? In mijn optiek is er geen betere manier om te ervaren dat gezondheid daadwerkelijk het allerbelangrijkste is (samen met liefde). Dit is ook vaak het antwoord van mensen als je ze vraagt wat ze het allerbelangrijkste in hun leven vinden. En dat is heel terecht. 

Ziekte is dan ook een prachtige leermeester die je echt laat realiseren wat belangrijk is. Het kan loodzwaar zijn, omdat je oog in oog staat met je eigen denkpatronen, je angsten en je beperkingen. Als je gezond bent, wil je wel 1000 dingen, en als je je ziek voelt, wil je er maar één. En dit is nederig.

Die nederigheid kan ervoor zorgen dat de dankbaarheid die je voelt voor kleine dingen ineens veel groter wordt, ook voor dingen die zo vanzelfsprekend lijken. Zo ben ik door de hersenschudding nu bijna een jaar niet in een supermarkt geweest, maar zodra ik op een dag weer in een supermarkt ben, dan weet ik zeker dat de tranen over mijn wangen zullen rollen van geluk omdat zoiets simpels dan heel anders ervaren wordt, als een cadeau in plaats van een noodzaak. Hoe kan het toch dat wij soms een crisis nodig hebben als mens om ons daarna weer meer te realiseren hoe gezegend wij eigenlijk zijn? Hoe komt het dat er soms tegenslagen nodig zijn om de mooie momenten in ons leven veel meer te kunnen voelen? Deze vragen interesseren me.

Een goede vriend van me doet dit anders: al jarenlang doet hij een paar keer per jaar iets dat hem zeer oncomfortabel maakt, Zoals een week als zwerver in een park slapen, of 3 dagen compleet blind door het leven gaan met alle gevolgen van dien. Dit doet hij niet om zichzelf te pijnigen, maar juist om het diepe geluk te voelen als hij weer in zijn bed slaapt of zijn zicht weer terug heeft. Dit doet hij met van alles. Het doet me erg denken aan de stoïcijnse filosofie, die dit ook benoemt als goede techniek om dankbaarheid en compassie te cultiveren, en bewustzijn over wat je wel hebt in plaats van wat je niet hebt. En het allergrootste voordeel? Je hoeft niet eerst daadwerkelijk iets te verliezen om het geluk te ervaren dat je het weer hebt.

Ik heb heel veel geleerd van dit ongeluk. En daar ben ik dankbaar voor. Ik vind het prachtig om te blijven leren, te blijven reflecteren, en mezelf verder te scholen in het leven. Want het leven is onze grootste school, en ik… een leergierige leerling.

Geschreven door Emilia de Vries, oprichtster All Ways Healthy, orthomoleculair darmtherapeut, ervaringsdeskundige op het gebied van maag- en darmklachten zoals SIBO, aangesloten bij MBOG